ENDONEZYA'DA AYNI SORUN! ÇİFTÇİLER YAŞLANIYOR!

West Java’nın Ciremai Dağı’nın eteklerinde sıkışmış olan Cigugur bölgesinin pirinç tarlalarında çiftçiler hasat yapıyor; sap kesilir, paketlenir, sonra yeterli büyüklükteki kayalara karşı çırpılır; tahıl, bir kez serbest bırakıldığında, muşamba üzerine yığılır, tırmıklanır ve kurutulur. Toprakla yoğun dolu bir teras boyunca, her bir görevi yerine getiren olgun ve yıpranmış yüzlerin bolluğundan etkilenirsiniz.

Tarlalarda yıllarca bronzlaşan erkekler ve kadınlar, Suharto’nun Yeni Düzeni'nde kullanılana benzer eski teknolojiyle çalışmakta. O zaman elde tutulan stigma, kirli iş ve küçük bir ödül olarak, zarar verici etkiyle yeni döneme girerek gelecekteki Endonezya pirinç üretimine ve Endonezya'nın pirinç yeterliliği yolunda zarar verebilecek öngörülemez bir insan altyapısı oluşturdu.

GENÇLER BÜYÜK ŞEHİRLERE GİTMEK İSTİYOR

Pirinç çiftçisi Hilmi, “Genç kuşak tarımla daha az ilgileniyor; ofis görünümlü kıyafetler giymek istiyor, kirli kıyafetlerinden rahatsız oluyorlar”diyor. Hilmi ve arkadaşları, hep aynı duygularla büyüdüler. Bütün beklentileri ailelerini geçindirebilecek kadar para kazanabilmek üzerine kuruluydu. Hayatları sürekli mücadele ile geçti. Şimdi ise arkadan gelecek kimse yani gençler yok. Daha doğrusu gençler var, ancak çiftçilik yapmak istemiyor, büyük şehirlere gidip, orada para kazanma yollarını aramayı tercih ediyorlar.

ÇİFTÇİNİN GELECEĞİ BELİRSİZ

Pirinç çiftçisi Pak R., “Oğullarım ve torunlarım bu işi yapmıyor ve istemelerini istemiyorum” diye yakınıyor. "Gençler buralardan kaçmak istiyor. Görüyorsunuz üreticilik yapmaya devam edenlerin çoğunluğu benim gibi yaşlı insanlar. Çiftçilik gerçekten çok zor bir iş. Pirinç üretiminden gelir elde etmek ise ayrı bir zorluk" diyen Pak R., gelecek ile ilgili görüşü sorulduğunda, geniş ailesine bakarak. omuz silkiyor ve "Bilmiyorum. Birileri devralacak ama kim olduğunu bilmiyorum. Gelecek çok belirsiz" diye cevap veriyor.